Nowy wspaniały świat

Jak daleko jesteśmy w stanie nagiąć ludzkie ciało, żeby pasowało do algorytmu? Twórcy, wykorzystując świat naszkicowany przez Aldousa Huxleya, przedstawiają parodię Doliny Krzemowej. Sytuują akcję w centrum laboratoryjnej przestrzeni, podczas rozciągającego się absurdalnie eksperymentu – trwającego nie wiadomo od kiedy, którego koniec nie wiadomo czy nastąpi. Aktorzy wcielają się w role inżynierów własnych ciał: liczą kroki, oddechy i kalorie, aktualizują oprogramowanie mięśni i ściągają patche na niedoskonałości skóry. Wyciskają ze swoich organizmów ostatnie bajty możliwości i ładują na przemian. Huxleyowski Londyn w tej wersji przypomina rozbudowany po horyzont korporacyjny open-space. Poddawane przemianom ciało, wypaczone przez komercyjno-marketingowe tryby wiecznych subskrypcji, skazane zostaje na łaskę kolejnych upgrade’ów. W tym absurdzie pojawia się kluczowe pytanie: co dalej? Czy za kilkadziesiąt lat będziemy jedynie leasingować własne kończyny od globalnych marek, a życiowe decyzje przekazywać sztucznej inteligencji w modelu pay-per-thought? Choreograficzny spektakl sugeruje tę niepokojącą wizję przez śmiech, cynizm i strach – żeby boleśnie przypomnieć, że w kulturze zunifikowanego ciała największą herezją może okazać się niedoskonałość.